دلم دردی که داره با که گويه
گنه خود کرده تاوان از که جويه

دريغا نيست همدردی موافق
که بر بخت بدم خوش خوش بمويه

تنهام. نه مثل یه دلاور که بالای صخره ها ایستاده و باد می وزه تو موهاش. تنهام مثل یه گربه که تمام تنش جای لگده و لای سطل های آشغال داره گریه می کنه.

غمگین! مثل خیس شدن شونه ها.

اشکها می خشکن توی چشمام. لای تک تک مژه ها گیر میکنن. مژه ها به هم می چسبن, از اشک خشکیده. مژه های پلک بالا, مژه های پلک پایین. شاید اونا بهتر می دونن ندیدن این همه تنهایی راحتتره.