پس از ساعت ها دویدن در جهت اشتباه، دنیا را مثل یک صفحه ی تلویزیون بزرگ تماشا می کنم. گرچه عرق از تمام وجودم می ریزد و بوی آتش و سرب و اشک و آه همه جا را فرا گرفته، نمی توانم باور کنم جنگ چیزی جز بازی خشن بازیگران سینما باشد.
همه به طرفم شلیک می کنند؛ خودی ها ، دشمن ها، بی طرف ها ... نمیدانم چه چیزی باعث می شود باز بلند شوم و با تمام وجود فرار کنم!