نپرسید از من که چرا این همه غمگینم!

نپرسید که چرا ادامه ی همه ی شادی ها در سایه و غم تمام می شود!

شما هم بیایید و این وزش سهمگین سرما را به درون همه ی حفره هایی که امن می پنداریدشان، بپذیرید! در این ورود ناگهانی سرما که نمی توانم هرگز انکارش کنم، فقط و فقط آغوشم تا ابد گشوده می ماند برای این که در بر بگیرم تمام خاطرات رنگی و خوشبویی را که در هر پلک زدن به خاطرم می آید.

تهوع و لبخندهای گرم!

صداهای خوبی انگار همیشه از بهشت می آید. مسابقه ی آشپزی- «عدسشو بیش تر کن!» - فریاد و هلهله ی تماشاچیان برای تشویق آشپز محبوب من – گشتن همه ی قفسه های سوپر مارکت به دنبال بیسکوییت مورد علاقه ام – خیانت های شیرین و سنگین – غروب خورشید قبل از این که از خواب بلند شوم – پینگ پنگ با بچه های شمال – مگس های عوضی قاهره روی صورت بچه هایم که خوابشان برده – مسافرت های دسته جمعی با بچه های مدرسه که حتی ماندانا کامکار هم هست - «تولدم! تولدم! تولدم مبارک!»

دوست دارم دست تک تک دوست هایم را از دوم دبستان بگیرم و دو تایی دور اتاق بچرخیم و خیلی لَخت و مسخره برقصیم و برقصیم و بمیریم. و زنده بشیم. بچه های مهدکودک یکتا، بچه های احمق و دماغوی مدرسه، فوتبالیست های وحشی و مغرور راهنمایی. گوجه سبز بخریم و ته سرویس بخوریم. برقصم تا صبح با بچه های درس خوان و نگران پیش دانشگاهی، به خصوص با پسرهایی دوست داشتم به من توجه کنند و خیلی دیر توجه کردند، دوست دارم خودِ پنج ساله ام را بغل کنم و تا صبح برقصیم در حالی که چتری های جفتمان به چپ و راست تاب می خورد. دلم تنگ نیست و هست.

یک فنجان قهوه ی داغ لطفاً!