خنده های کش دار و از سر بی حوصلگی آغاز می شوند. دهانم گشاد و گشادتر می شود. آنقدر گشاد که همه ی حرف های ناگفته ام به لختی بیرون می ریزند.خنده های کش دار که مثل خمیازه های صبحگاهی اشک در چشمانم جمع می کنند، تمامی ندارند. آنقدر اشک که دیگر چیزی جز در هم آمیختگی رنگ ها از دنیای بیرون نمی بینم.

بیایید!
به حرف هایش گوش کنید و اشک از چشمانش پاک کنید!
موهایش را شانه کنید و مدادهایی که در دستانش شکسته بگیرید!
و بروید!